Bir çok ailede gözlemlediğim "aşırı hassas anne-gamsız baba" kombinasyonu ne kadar naif görünse ve resmedilse de alt metninde ciddi çıkmazlar barındırıyor.

Akşama kadar çocuklarla uğraşan anne yorgun, bitâp ve çaresiz. Eve yeni gelen baba ise çocuklarını sevmeye çalışıyor. Baba için çok cici çok şeker gibi görünen hareketler anne için çıldırma sebebi.

Sevgili beyler, siz de zannetmeyin ki kadınlar bu siniri kendileri uyduruyor. Şöyle bir gün sabahtan akşama kadar iki çocukla evde kalın da görün bakalım tatlılıkları nereye kadar gidiyor?

Efendim amacım kimseyi suçlamak değil, çözüm üretmek. Öyle kestirme yoldan "hemen psikolojik danışmanlık alın" diyecek halim de yok. Elinizden geldiğince kendiniz halletmeye çalışın bence bu sorunları.

İki paragraf önce söylediğim gibi mesela. Bir gün baba tek başına çocuklara baksın. Anne de akşama kadar dışarıda vakit geçirip yorgun gelsin (mesela arkadaşları ile alışveriş yapıp, yemek yiyip sinemaya gidebilir. Bu anne için pozitif ayrımcılık olacak ama kadınlar alışveriş yaparken ne kadar yorulurlar siz daha iyi bilirsiniz). Eve geldikten sonra tekrar oturup konuşsunlar. 

Böylece doğal bir empati geliştirilmiş olur. İki taraf da bir birini daha iyi anlar.

Sanırım biraz rol değişimi her zaman iyi gelir...

Hepinize güzel keyifli aileler dilerim.